Երկտող գրեց թողեց ինձ մօտ, «Եթէ չգամ մինչ առաւօտ
Կը տաս նամակը հօրս, դէ պատիւ ունեմ»,
«Պատիւ ունեմ» նա ինձ ասաց եւ նոյն պահին էլ հեռացաւ,
Բայց ետ չեկաւ անմահացաւ:

Կեանքս կը տամ հայրենիքիս, հոգիս Աստծուն պատիւս ինձ,
Զէնքս որդուս, իսկ սէրս մայրերին կը տամ,
Հպարտ հայեացք, բարի ժպիտ, վերջին խօսքեր պատիւ ունեմ,
Պիպլիական Մասիսի պէս դուք միշտ հպարտ հայոց սպաներ,
Պատիւ ունեմ:

Դաշոյնն կողքին, զէնքը ուսին քայլում էր զգոյշ, թաքուն այնպէս,
Որ թշնամին չնկատի նրան,
Նայում էի վստահ քայլքին նրա արծուի սուր հայեացքին,
Թող դողդողայ մեր դարաւոր ոսոխը:

Կեանքս կը տամ հայրենիքիս, հոգիս Աստծուն, պատիւս ինձ,
Զէնքս որդուս, իսկ սէրս մայրերին կը տամ,
Հպարտ հայեացք, բարի ժպիտ, վերջին խօսքեր պատիւ ունեմ,
Պիպլիական ՄասիŒ